بعد از نتایج قابل قبول نابینایان و کم‌بینایان در مسابقات پاراآسیایی هانگژو بهانه ای شد تا با محمدرضا مظلومی، رئیس فدراسیون ورزشهای نابینایان و کم‌بینایان هم کلام شویم.
به گزارش خبرگزاری ورزش ایران(ایپنا) و به نقل از روزنامه ابرارورزشی؛ بعد از نتایج قابل قبول نابینایان و کم‌بینایان در مسابقات پاراآسیایی هانگژو بهانه ای شد تا با محمدرضا مظلومی، رئیس فدراسیون ورزشهای نابینایان و کم‌بینایان هم کلام شویم. وی در گفتگوی اختصاصی با روزنامه ابرارورزشی به نکات جالبی اشاره کرد که در ادامه خواهید خواند:
بعضی‌ها می‌گویند کمک می‌کنیم اما عمل نمی‌کنند
* ابتدا درباره تعامل فدراسیون با وزارت‌ورزش و کمیته ملی المپیک بفرمایید؟
– عرض ادب و سلام دارم خدمت خوانندگان محترم؛ حدود ۳۵ سال هست که در ورزش نابینایان فعالیت می‌کنم، رییس هیئت تهران بوده‌ام، مسئول امور نابینایان فدراسیون جانبازان و معلولین بودم، دبیر فدراسیون نابینایان بودم و الان نیز ۱۰ سال است که به عنوان خادم ورزش در سمت ریاست فدراسیون فعالیت می‌کنم. ما با وزارت ورزش تعامل خوبی داریم. ما را کمک می‌کنند و هیچ مشکل خاصی را تا به حال نداشتیم. با همه وزرایی که تشریف داشتند کار کردیم؛ به هر صورت مسئولین به ما ارادت دارند. نسبت به جامعه نابینایان عنایت دارند اما بعضی اوقات می‌گویند که کمک می‌کنند اما متاسفانه انجام نمی‌شود. عضو هیئت رئیسه کمیته ملی پارالمپیک هم هستم و هیچ مشکل خاصی نداریم و سعی می‌کنیم در کنار هم خدمتگذاران خوبی در نظام جمهوری اسلامی ایران برای جامعه نابینایان و کم بینایان باشیم.
هیچ زیرساختی را برای ورزشکارانمان نداریم
* میزان بودجه تخصیص یافته و نیز شرایط زیرساختهای فدراسیون را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
– در مسئله بودجه گله‌ای نداریم چرا که وزارت ورزش به همه اختصاص می‌دهد. خدا را شکر کارمان را تا به حال انجام داده‌ایم اما باید قبول کنیم که هزینه افراد خاص، باید خاص دیده شود. ما را کمک می‌کنند و ما اعزامها و برنامه‌های اساسی مان را انجام می‌دهیم. ما در سال ۷۸ در انجمنی زیر نظر فدراسیون جانبازان و معلولین انجام وظیفه می‌کردیم و کارها را پیگیری می‌کردیم. بنابر تشخیصات آن زمان، نابینایان به عنوان یک فدراسیون مستقل جدا شد. آن زیرساختی که آماده شده بود، بخشی از آن برای نابینایان بود اما به ما داده نشد و با گذشت ۲۴ سال از آن‌موقع، فدراسیون نابینایان با وجود رشته‌های زیادی که دارد(گلبال، فوتبال ۵نفره، جودو، دوومیدانی، شنا، پاورلیفتینگ، شطرنج و بولینگ) ولی هیچ زیرساختی را برای این ورزشکاران برای برپایی اردوها و بازیهایمان در اختیار نداریم. همه مسئولان هم به ما قول دادند. آقای سلطانی‌فر دو بار به استانها نامه نوشت که در هر استان یک زمین فوتبال به نابینایان اختصاص بدهند اما هیچکس گوش نکرد! آقای سجادی دستور داد یک زمینی در مجموعه آزادی به ما بدهند اما هیچ اتفاقی نیفتاد. داریم پیگیری می‌کنیم چون وظیفه ما پیگیری است. مسئولان هم امیدوارم قولی را که می‌دهند عملی شود تا این بچه‌های نابینا و کم‌بینا که نشان داده‌اند حتی با وجود توجهات کم، می‌توانند موفق شوند، حمایت شوند. ما به عنوان فدراسیون نابینایان هیچ امکانات فیزیکی از قبیل سالن و استخر را در اختیار نداریم و از این بابت به بچه‌هایم گفتم که شرمنده هستم. امیدوارم مسئولان کمک بکنند تا این بچه‌ها بتوانند از امکانات برای ورزش و اوقات فراغتشان استفاده بکنند. مسئولان نه اینکه بگوییم نمی‌خواهند اما دغدغه‌یشان نیست چون با این افراد زندگی نکرده‌اند. در کل امیدواریم اتفاقات خوبی بیافتد.
آمار دقیقی از نابینا و کم‌کم‌بینا در کشور وجود ندارد
* در حال حاضر حدودا چقدر فرد نابینا و کم‌کم‌بینا در کشور داریم؟
– این یک بحث جهانی دارد. میانگین می‌گویند حدودا ۸ درصد یک جامعه را معلولین تشکیل می‌دهند که از میان آنها بین یک تا یک و نیم درصد جامعه، نابینا و کم‌بینا هستند. متاسفانه آمار دقیقی وجود ندارد و صرفا از این بابت است که می‌گویند به این میزان نابینا و کم‌بینا داریم.
فقط با یک طلای کمتر، در مسابقات جهانی بیرمنگام سوم شدیم
* درباره مسابقات جهانی بیرمنگام که پیش از بازیهای آسیایی برگزار شد، صحبت کنید؟
– ما در ۴ رشته شرکت کردیم.گلبال متاسفانه هفتم شد. یکسری تنشها را از اول سال به دلیل تعویض سرمربی تیم گلبال داشتیم و البته برخی از بازیکنان نیز کنار گذاشته شده بودند. بسیار ما را اذیت کردند. ما آنجا نتوانستیم خوب نتیجه بگیریم. به کره ۸ بر یک باختیم و در نهایت کره نایب قهرمان بیرمنگام شد. در حالیکه با تغییر زیرساختها و بعضی از افراد توانستیم همان کره‌جنوبی را در مسابقات هانگژو ۷ بر ۳ شکست دهیم. بچه‌های گلبال خودشان را پیدا کردند و زیرساخت خوبی برای این رشته مهیا شده است. امیدواریم که این بچه‌ها بتوانند در پاریس هم موفقیت کسب کنند.
فوتبال ۵ نفره را به بیرمنگام اعزام کردیم به قصد کسب سهمیه؛ بچه‌های ما مقابل برزیل که قهرمان دنیا بود، با یک گل باختند، مقابل مکزیک مساوی کردند و مراکش که قهرمان قاره آفریقا بود را بردند. در مرحله حذفی به کلمبیا و ژاپن باختند گرچه که ژاپن را در هانگژو بردند و در نهایت ششم شدند. ۴ ورزشکار برای پاراجودو به بیرمنگام اعزام کردیم که ۳ طلا و یک برنز گرفتند. ۷ ورزشکار هم برای پاورلیفتینگ فرستادیم که موفق شدند یک طلا، ۶ نقره و ۳ برنز بگیرند. بین ۶۸ کشوری که در مسابقات جهانی بیرمنگام شرکت کرده بودند، جایگاه ما با یک طلای کمتر نسبت به لهستان، سوم شد. از سوی دیگر به دلیل حضور رژیم صهیونیستی، نتوانستیم در رشته شطرنج اعزامی داشته باشیم.
به وعده‌ای که دادیم، در هانگژو عمل کردیم
* عملکرد ورزشکاران را در هانگژو چطور ارزیابی می کنید؟
– ما در ۶ رشته شرکت کردیم؛ ۱۴ طلا، ۱۶ نقره و ۱۳ برنز نیز کسب کردیم. ما در دوره قبلی در جاکارتا ۱۵ طلا گرفته بودیم که فقط یک طلا کمتر بود. این درحالیست که در مجموع کاروان پاراآسیایی ما ۶ مدال طلا کمتر گرفت. در دوومیدانی ۸ مدال طلا گرفتیم. در شطرنج ۴ مدال طلا و در جودو ۲ مدال طلا گرفتیم. تیم فوتبال ۵نفره با باخت در ضربات پنالتی مقابل چین میزبان، نایب‌قهرمان شد. گلبال ما برنز گرفت ولی آن را برای اعزام به مسابقات آسیا پاسفیک، دوباره احیا کردیم و در آنجا موفق شدند طلا بگیرند و کسب سهمیه کنند. در بخش گلبال بانوان موفق نبودیم. بچه‌هایی که اعزام کرده بودیم، اکثرا توانستند مدال بیاورند. ما قول داده بودیم که بین ۱۳ تا ۱۵ طلا کسب خواهیم کرد که آن را عملی کردیم گرچه اگر حواشی برای جودوکارمان و اشتباه برای دونده ما پیش نمی‌آمد به ۱۵ طلا هم می‌رسیدیم.
امیدواریم که گلبال به پارالمپیک پاریس اعزام شود
* در مورد قهرمانی تیم گلبال در مسابقات کسب سهمیه قاره‌ای صحبت کنید؟
– در مسابقات آسیا پاسفیک که با حضور استرالیا نیز برگزار شد، فقط می‌شد یک سهمیه به دست آورد. چین سهمیه گرفت ژاپن هم از قبل گرفته بود و ما هم سومین سهمیه آسیا را گرفتیم. برزیل و مصر به همراه فرانسه میزبان هم سهمیه گرفته‌اند و یک سهمیه در آمریکای لاتین و یک سهمیه دیگر در قاره اروپا باقیمانده است. در این مسابقات ما توانستیم دو بار کره جنوبی را که در مسابقات بیرمنگام دوم شده بود شکست دهیم. ما یک وظیفه داشتیم که تیم را برای کسب سهمیه اعزام بکنیم. در هیئت رئیسه پارالمپیک تصویب شد تیمهایی که فقط با قهرمانی سهمیه گرفته‌اند به پاریس فرستاده می‌شوند.
گلبال اکنون با قهرمانی توانسته کسب سهمیه کند اما اینکه اعزام می‌شود با نه، هنوز هیچ اظهارنظری نشده است. امیدواریم طبق قانون کارشناسی شود و رشته گلبال که رشته نخست فدراسیون ماست، در پارالمپیک پاریس حضور داشته باشد و بتواند جایگاهی خوبی را که مطمئن هستیم می‌تواند، در آن مسابقات کسب کند.
پس از عدم اعزام فوتبال ۵ نفره به توکیو، این رشته به قهقرا رفت!
* فوتبال ۵ نفره ما یکی از رشته‌های جذاب و البته موفق ما بود. دقیقا چه شد که به پارالمپیک توکیو اعزام نشد و پس از آن نیز وارد یک سراشیبی و ناکامی بد شد؟
– طبق همان مصوبه تیمهای قهرمان، به دلیل آنکه تیم فوتبال ۵نفره ما نتوانست با کسب قهرمانی سهمیه بگیرد، آن را به ژاپن اعزام نکردند البته خود مسئولان کمیته ملی پارالمپیک، پیش‌بینی کسب مدال را برای فوتبال ۵ نفره می‌کردند اما گفتند چون بسکتبال با ویلچر مقام نمی‌آورد و قرار نیست اعزام شود، فوتبال ۵نفره را هم نمی‌فرستیم تا کدورتی پیش نیاید! از همه بچه‌ها عذرخواهی کردم و باز هم می‌کنم اما چه کنیم که باید تابع قوانین باشیم.
بعد از این اتفاقات بود که به دلایل مختلفی، تیم فوتبال ۵نفره به قهقرا رفت. پس از آن در مسابقات مهم بعدی نتوانستیم عملکرد خوبی داشته باشیم. آنها را به مسابقات جهانی بیرمنگام اعزام کردیم که برای کسب سهمیه بود. بچه‌های ما خیلی خوب بازی کردند اما متاسفانه ششم شدند و نتوانستیم کسب سهمیه کنیم. در زمان بازیهای جاکارتا به دلیل نبود زیرساخت، مجبور بودیم زمینهایی را در شیراز و ساری اجاره کنیم. در بازیهای دوره‌ای که داشتیم، ژاپن، هند، مالزی، تایلند و چین را بردیم. در آن مسابقات از مسئول جهانی پرسیدم که عملکرد بازیکنان ایران چگونه بود؟ وی نیز در جواب من گفت که بچه‌های ایران، کاملا فنی فوتبال بازی کردند.
بچه‌های ما اگر کمترین امکانات را داشته باشند، می‌توانند احیا شوند. ما در ایران زیرساختی برای فوتبال ۵نفره نداریم و به همین دلیل هیچ پشتوانه‌ای هم برای بازیکنان فعلی نداریم. فقط در کرمان و شیراز می‌توان گفت که با کمک بهزیستی و شرکت ماهان، زمینی را برای بچه‌ها داریم. از این نظر فوتبال ما آسیب دید و امسال توانستیم در ۳ مسابقه آن را احیا بکنیم. امیدوارم طبق قولی که به ما دادند، یک زمین با کیفیت در مجموعه آزادی تخصیص دهند تا بچه‌هایمان بتوانند باز هم افتخارآفرینی کنند. درست است که آنها چشم ندارند اما منتظر کمک از سوی مسئولان هستند.
هنوز به آن باور نرسیده ایم که این بچه ها نیز به حمایت دارند
* جالبه بحث عدالت در ورزش کشور موضوع عجیبی شده، فدراسیون x همه امکانات حداقلی را دارد اما یک فدراسیون مانند نابینایان و کم‌بینایان از امکانات حداقلی هم محروم است؛ دلیل این بی عدالتی در چیست؟
– چه بگویم این را باید مسوولین جواب دهند ما که در آن اندازه نیستیم که بخواهیم در این خصوص صحبت کنیم. به هر حال من از رییس جمهور محترم در خواست دارم دستور ویژه اجرایی برای حمایت از این رشته ورزشی و در مجموع ورزش کشور را صادر کنند. من حتی امسال با آقای مخبر معاون اول رییس‌جمهور و آقای سجادی وزیر وقت ورزش و جوانان نیز برای حمایتهای ویژه صحبت کردم اما چه کنیم که یا امکانات مملکتی کم است، یا زیر ساختها کم است و یا اینکه هنوز به آن باور نرسیده ایم که این بچه ها نیز به حمایت دارند. ما همیشه پیگیر رفع مشکلات بوده ایم و ناامید نمی شویم و انشاالله بتوانیم گامی موثر برای این بچه ها برداریم. ببینید دستور دینی ما هم هست که باید به افراد معلول، نابینا و … که مشکلات خاص دارند باید نگاه ویژه و خاص داشت. جا دارد از افراد خیرخواه و کسانی که توان مالی و اجرایی را دارند برای کمک به ایجاد زیر ساختها برای این بچه یاری بخواهیم.
نامه دستور رییس جمهور بایگانی شد و به جایی نرسید!
* آقای مظلومی بسیار خوشحال هستیم که ارتباط بسیار نزدیکی بین شما و بچه های نابینا وجود دارد و آنها شما را عضوی از خودشان می دانند، برنامه شما برای آینده در زمینه زیرساختها چه هست؟
– ببینید فدراسیون ناشنوایان یک مجموعه اختصاصی حداقلی در خیابان دماوند برای بچه های ناشنوا و کم شنوا دارد، فدراسیون جانبازان و توان یابان امکانات خاص خودش رو دارد اما فدراسیون نابینایان هیچگونه امکاناتی حداقلی نیز در اختیار ندارد؛ همانطور که پیش تر گفتم ما ۲ سال گذشته خدمت آقای رییس جمهور رسیدیم و ایشان فرمودند که به نابینایان نگاه ویژه ای خواهیم داشت؛ در این خصوص دستوراتی به وزارت ورزش و جوانان دادند و آنها هم به اداره کل ورزش و جوانان استان تهران نامه فرستادند اما متاسفانه نامه بایگانی شد و به جایی نرسید!
من فکر می کنم بچه های ما نیز مانند بچه های فدراسیون جانبازان و توان یابان باید از امکانات برخوردار باشند چون ما چند رشته ای هستیم؛ چطور زمان کسب مدال از بچه های ما انتظار می رود که با این امکانات ضعیف کسب مدال کنند و همانطور که دیدید ما در مسابقات پاراآسیایی ۱۴ مدال کسب کردیم ولی خبری از نگاه ویژه در کار نبود. چه کنیم که همه مسوولین و دست اندرکاران ما و دیگر معلولین را دوست دارند و زمان دیدار قولهایی می دهند که در زمان اجرا و عملی شدن این وعده ها اتفاق خاصی نمی افتد.
ما حداقل امکانات را هم نداریم
* بحث بعدی ما در خصوص مسابقات پاراالمپیک و بحث اعزامهای کیفی است؛ نظر شما در این خصوص چیست؟
– ببینید به نظر من موضوع کیفی گرایی پروژه بدی نیست اما باید حواسمان باشد که باعث نابودی و از بین رفتن یک رشته ورزشی نشود. به طور مثال ما در مسابقات پاراآسیایی کیفی گرایی کردیم و نتیجه آن را هم دیدیم اما ی جاهایی باید ببینیم که امکانات و تجهیزات ما در چه سطحی قرار دارد و امکانات رقبا چگونه است. بطور مثال در کشورهای شرق آسیا و خصوصا چین چه امکاناتی وجود دارد که واقعا از بیان آن خجالت می کشم!!!
ما حداقل ها را نیز نداریم و قهرمانانمان همیشه مسافر هستند از اصفهان به مازندران از مازندران به استان تهران؛ خلاصه می گردیم تا از امکانات ارگانهای مختلف برای آماده سازی قهرمانانمان استفاده کنیم. بچه های ما ثابت کرده اند که اگر امکانات داشته باشند چه درخششی خواهند داشت و بارها پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران را در مسابقات مختلف به اهتزاز در خواهند آورد.
در خصوص مسابقات پاراالمپیک و با توجه به سیاست گذاری که جناب آقای کارگری داشته اند که البته هنوز درهیات اجرایی مصوب نشده است؛ باز هم موضوع کیفی گرایی است و نگاه این است که تیمهایی اعزام شوند که شانس کسب مدال در مسابقات پاراالمپیک را دارند. ما به عنوان فدراسیون نابینایان که در مسابقات پاراالمپیک توکیو نیز با ۸ ورزشکار شرکت کرده بودیم و موفق شدیم ۴ طلا و ۲ نقره راکسب کنیم و عملکردمان نسبت ۶۲ ورزشکار اعزامی جایگاه خوبی بود. امثال نیز اگر لایق باشیم و بتوانیم در مسابقات حضور داشته باشیم در رشته دوومیدانی که کسب سهمیه کرده ایم؛ در رشته جودو که ما ۳ ورزشکار طلایی های ما هستند که باید به مسابقات اعزام شوند و در نهایت در گلبال که قهرمان آسیا شدیم و جواز حضور در مسابقات پاراالمپیک را کسب کردیم و منتظر هستیم که به صورت مکتوب به ما اعزام این تیمها و نفرات را با توجه به سیاست گذاریهای صورت گرفته اعلام کنند.
هدف اصلی خدمت است
* در انتخابات کمیته ملی پاراالمپیک که سال گذشته برگزار شد شما نیز برای کسب عنوان ریاست نامزد بودید اما انصراف دادید؛ اتفاق خاصی افتاد که شما از رقابت کنار کشیدید؟
– نه مشکل خاصی نبود؛ آقای کارگری از برادران خوب و اخلاق مدار ما هستند و در آن برهه وقتی دیدیم که ایشان برای کسب این عنوان ارجح تر هستند، تصمیم بر این گرفتیم که انصراف دهیم اما در هیات رییسه و هیات اجرایی در خدمت برادر عزیزم آقای کارگری هستیم. فرق نمی کند در نظام مقدس جمهوری اسلامی در هر جایگاهی باشید اگر قصد و هدفتان خدمت باشد، مفید خواهید بود و هدف اصلی خدمت است. امیدوارم با کمک همه مسیولین و دست اندرکاران ورزش پاراالمپیک بتوانیم در حفظ جایگاهی که امسال در مسابقات هانگژو به دست آمد به خوبی دفاع کنیم.
امیدوارم در پاریس هم پرچم بچه های نابینایان بالا باشد
* صحبت پایانی؟
– از شما تشکر می کنم که پای درد دل و صحبتهای ما نشستید و صبوری کردید؛ امیدوارم در مسابقات پاراالمپیک نیز پرچم بچه های پرتلاش نابینایان و کم‌بینایان بالا باشد و بتوانیم در شهر پاریس پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران را با کسب مدالهای رنگارنگ به اهتزاز در آوریم.